نقش تعدیل کننده خودتنظیم گری در رابطه بین سبک‌های دلبستگی و شدت اختلال‌های مصرف مواد

چکیده مقدمه: نقص و نارسایی در مکانیسم‌های تنظیم هیجان‌ها و شناخت‌ها، سیستم‌های پردازشی را تحت تأثیر قرار می‌دهند و فرد را با مشکلات جدی سلامت و اختلال‌های روان‌شناختی مواجه می‌سازند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل کننده خودتنظیم گری در رابطه بین سبک‌های دلبستگی و شدت اختلال‌های مصرف مواد انجام شد. روش: این پژوهش یک پژوهش اکتشافی از نوع طرح‌های همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، مردان مبتلا به اختلال‌های مصرف مواد مراجعه کننده به چهار مرکز درمان مصرف مواد در تهران بودند. نمونه این پژوهش شامل 122 بیمار مرد بود که به روش هدفمند و بر حسب مراجعات متوالی به مراکز درمانی انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد مقیاس سبک‌های دلبستگی بزرگسال، مقیاس خودتنظیم گری و شاخص شدت اعتیاد را تکمیل کنند. داده‌های پژوهش با استفاده از روش‌ها و شاخص‌های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره سلسله مراتبی تعدیلی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که سبک دلبستگی ایمن با خودتنظیم گری رابطه مثبت و با شدت اختلال‌های مصرف مواد رابطه منفی دارد و سبک‌های دلبستگی ناایمن (اجتنابی و دوسوگرا) با خودتنظیم گری رابطه منفی و با شدت اختلال‌های مصرف مواد رابطه مثبت داشتند. نتایج پژوهش همچنین نشان داد که خودتنظیم گری رابطه بین سبک‌های دلبستگی و شدت اختلال‌های مصرف مواد را تعدیل می‌کند. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش، می‌توان نتیجه گرفت که خودتنظیم گری شدت اختلال‌های مصرف مواد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.